سازه های فضاکار به آن دسته از سازه های برگرفته از فرم های طبیعی اطلاق میشود که ماهیتا دارای رفتار و عملکرد مسلط سه بعدی می باشند. یعنی سیستم سازه ای متشکل از عضوهای خطی که طرز قرارگرفتن آنها به گونه است که بارها را بصورت سه بعدی منتقل می کند. به نحوی که اثر هیچ یک از سه بعد، در رفتار سازه تحت تاثیر کنش های وارده قابل صرف نظر کردن نیست .
انتقال بار در اعضا عمدتا محوری (کششی و یا فشاری ) است و پیکربندی این سازه ها به طریقی است که مسیر انتقال بارها با استفاده از عناصر سازه ها در سه بعد تامین میشود. در این سازه ها ترکیب مجموعه تاشه و فرم هندسی ، بارهای خارجی ، نیروهای داخلی و تغییر مکان های سازه در یک صفحه قرار نگرفته و از آن فراتر رفته و به سه بعد گسترش می یابد.
سازه های فضاکار، در پوشش دهانه های وسیع راهکارهای نوینی ارایه می دهد. رفتار سه بعدی ، پیش ساخته بودن و تولید انبوه سبب شده است که این شبکه های فضایی به عنوان یکی از موثرترین روش ها برای پوشش سقف ها و اجرای ساختمان ها با دهانه های وسیع مورد توجه قرار گیرد.
همچنین با استفاده از طراحی پارامتریک امکان طرحی ها و محاسبات پیچیده از فرم های آزاد به شکل توسعه یافته ای تحقق می یابد.
امروزه به دلایل مختلف مباحث سازه ای ، ایجاد شرایط مطلوب کاربری موردی ، نورگیری ،آکوستیکی و دسترسی و …تمایل طراحان و معماران به استفاده از فرم های آزاد در سازه های فضاکار افزایش پیدا کرده است .
برای ساخت چنین فرم هایی معمولا از دو سیستم سازه های فضاکارپوسته ای و سازه های فضاکار مشبک استفاده می شود.که یکی از انتخاب های رایج و بهینه برای پوشش فضاهای بزرگ است که با در نظر گرفتن نیازها و محدودیت های سازه ای و طراحی ، مناسب ترین این سیستم ها انتخاب می شوند.
